13-17. novembra

 Treći i četvrti dan boravka u Trsteniku, učenici I godine Srednje škole UŠĆE, pamtiće po poseti Manastiru Stubal, posvećenom Sv. Petki, kao i po obilasku Vrnjačke Banje i njenih znamenitosti: Jezera, Mosta ljubavi i Japanskog vrta.

Nakon posete Manastiru Stubal učenici su saznali dosta toga zanimljivog, ne samo o istorijatu manastira, već i o životu Sv. Petke.

Manastir Stubal ( ili Manastir Sv. Petke kako ga mnogi zovu) nalazi se severno od Vrnjačke Banje, na obroncima Gledićkih planina i pripada opštini Trstenik. Nalazi se u selu Stubal. Učenicima je ispričana vrlo interesantna priča o tome kako je manastir nastao-priča o veri ljubavi, zahvalnosti, nezahvalnosti i istrajnosti.

Prvobitni manastir bio je izuzetno skromne arhitekture, a skromni su bili i pomoćni objekti. Oko manastira nalazilo se svega nekoliko trošnih kućica i jedna česma. Manastir je isprva bio muški, a onda je 1988. godine postao ženski. Ubrzano razvijanje manastira započeto je 1999. godine, a velika čast učinjena je ovom skromnom srpskom manastiru kada je iz grada Jašija dobio pokrov Svete Petke. Od tada, svakog petka, služi se Moleban za Svetu Petku, a pokrov se iznosi radi celivanja.

Tajanstveno, očaravajuće, zaklonjeno od gužve, smešteno na samom obodu Vrnjačkog parka, nalazi se posebno mesto-izvor Jezero. Iako smešten u delu sa velikom aktivnošću mineralnih podzemnih voda, ovaj izvor je stavljen u upotrebu tek 1978. godine, kada je na njega postavljena prva česma. U narednim godinama nastavilo se sa unapredjenjem. Izvor Jezero je topli izvor, a. voda na izvorištu ima temperaturu od 27˚C, što daje posebnu draž prilikom uživanja kraj jezerceta. Jezero je stecište različitih kulturnih i drugih manifestacija i svakako svedoči o lepoti Vrnjačke Banje.

Učenici su nastavili šetnju Japanskim vrtom, koji se nalazi u sklopu Vrnjačkog parka. Japanski vrt predstavlja vrlo karakterističnu ukrasnu baštu i iako se danas naziva japanskim, poreklom je iz Kine. Iz Kine ovaj princip uređenja vrtova prenet je u Japan, gde se odomaćio i odakle se postepeno širio i u druge delove sveta. Ono što ga karakteriše je maksimalno iskorišćavanje prostora, uz izraženo poštovanje prema prirodi. Japanski vrt u Vrnjačkoj Banji, drugi je takav vrt u celoj Srbiji. Osim najpoznatije srpske banje, jedino još Beograd može njime da se pohvali.

Đaci su poželeli da se slikaju i pored Vrapca Gočka – maskote i zaštitnog znaka Vrnjačke Banje. Nazivaju ga i Vrabac – Šumadinac, jer je obučen u narodnu nošnju centralne Srbije – opanke i šajkaču. Bio je banjska maskota Igara bez granica, održanih u Vrnjačkoj Banji 1990. godine.

Ovaj mali putopis završavamo opisom mesta, koje se po našoj proceni najviše dopalo učenicima-Mostom ljubavi. On je svedok jedne nesrećne ljubavi.

Učenici su upijali priču o dvoje verenika koje je razdvojio I svetski rat. Srpski oficir Relja odlazi u Grčku na ratište. Nikad se ne vraća zbog prelepe Grkinje, u koju se zaljubljuje. Raskida zaruke sa Nadom. Zbog prevelike tuge ona umire, mlada i nesrećna. Devojke potresene Nadinom sudbinom, u želji da sačuvaju svoju ljubav, na katance ispisuju svoja imena i imena svojih voljenih. Vezuju ih za ogradu mosta, koji je bio omiljeno sastajalište Nade i Relje, a ključeve simbolično bacaju u reku. Došli su novi ratovi i nova stradanja. Priča je bila zaboravljena a običaj devojaka da vezuju svoju ljubav se ustalio. Desanka Maksimović, po pričanju starih meštana, saznala je za ovu tragičnu priču i inspirisana njome napisala je jednu od svojih najlepših ljubavnih pesama- Molitvu za ljubav.

Koga li su učenici zaključali u svome srcu i na mostu ostaće samo njihova slatka tajna…